تلاوت تصویری
ترجمه صوتی نمایشی
"برگرفته از نرم افزار فاخر طنین وحی تولید مرکز خدمات رایانه‌ای حوزه علمیه اصفهان"
تفسیر مختصر آیات ۴۶ تا ۵۲ سوره آل عمران (صفحه ۵۶)
(آیه ۴۶)- در این آیه به یکى از فضایل و معجزات حضرت مسیح (ع) اشاره مى کند مى گوید: «او با مردم در گهواره، و در حال کهولت (میانسال شدن) سخن خواهد گفت و او از صالحان است» (وَ یُکَلِّمُ النَّاسَ فِی الْمَهْدِ وَ کَهْلًا وَ مِنَ الصَّالِحِینَ).
ذکر «فى المهد» و «کهلا» ممکن است اشاره به این باشد که او در گهواره همان گونه سخن مى گفت که در موقع رسیدن به کمال عمر، سخنانى سنجیده و پرمحتوا و حساب شده، نه سخنانى کودکانه!
(آیه ۴۷)- باز در این آیه داستان مریم ادامه مى یابد، او هنگامى که بشارت تولد عیسى (ع) را شنید، چنین «گفت: پروردگارا! چگونه فرزندى براى من خواهد بود، در حالى که هیچ انسانى با من تماس نگرفته» و هرگز همسرى نداشتهام. (قالَتْ رَبِّ أَنَّى یَکُونُ لِی وَلَدٌ وَ لَمْ یَمْسَسْنِی بَشَرٌ).
ولى خداوند به این شگفتى حضرت مریم پایان داد و «فرمود: این گونه خدا هر چه را بخواهد مى آفریند» (قالَ کَذلِکِ اللَّهُ یَخْلُقُ ما یَشاءُ).
سپس براى تکمیل این سخن مى فرماید: «هنگامى که چیزى را مقرر کند (و فرمان وجود آن را صادر نماید) تنها به آن مىگوید: موجود باش، آن نیز فورا موجود مى شود» (إِذا قَضى أَمْراً فَإِنَّما یَقُولُ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ).
(آیه ۴۸)- به دنبال صفات چهارگانه اى که در آیات قبل براى حضرت مسیح (ع) بیان شده بود (آبرومند در دنیا و آخرت بودن، از مقربان بودن، و سخن گفتن در گاهواره و از صالحان بودن) به دو وصف دیگر آن پیامبر بزرگ اشاره مى کند.
نخست مىفرماید: «خداوند به او کتاب و دانش و تورات و انجیل مى آموزد» (وَ یُعَلِّمُهُ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ التَّوْراةَ وَ الْإِنْجِیلَ).
جمله فوق نخست به تعلیم کتاب و حکمت بطور کلى اشاره مى کند و بعد دو مصداق روشن این کتاب و حکمت، یعنى تورات و انجیل را بیان مى نماید.
(آیه ۴۹)- در این آیه به معجزات حضرت مسیح اشاره کرده مى فرماید:
«و (خداوند) او را رسول و فرستاده به سوى بنى اسرائیل قرار مى دهد» (وَ رَسُولًا إِلى بَنِی إِسْرائِیلَ).
سپس مى افزاید: او مأمور بود به آنها بگوید: «من نشانه اى از سوى پروردگارتان براى شما آورده ام» (أَنِّی قَدْ جِئْتُکُمْ بِآیَةٍ مِنْ رَبِّکُمْ).
نه یک نشانه بلکه نشانه هاى متعدد! «من از گل چیزى به شکل پرنده مى سازم، سپس در آن مى دمم و به فرمان خدا پرنده اى مى گردد» (أَنِّی أَخْلُقُ لَکُمْ مِنَ الطِّینِ کَهَیْئَةِ الطَّیْرِ فَأَنْفُخُ فِیهِ فَیَکُونُ طَیْراً بِإِذْنِ اللَّهِ).
سپس به بیان دومین معجزه یعنى درمان بیماری هاى صعب العلاج یا غیر قابل علاج از طریق عادى پرداخته مى گوید: «من کور مادر زاد و مبتلا به برص (پیسى) را بهبودى مى بخشم» (وَ أُبْرِئُ الْأَکْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ).
شک نیست که این موضوعات مخصوصا براى پزشکان و دانشمندان آن زمان معجزات غیر قابل انکارى بوده است.
در سومین مرحله، اشاره به معجزه دیگرى مى کند و آن این که: «من مردگان را به فرمان خدا زنده مى کنم» (وَ أُحْیِ الْمَوْتى بِإِذْنِ اللَّهِ).
چیزى که در هر عصر و زمانى جزء معجزات و کارهاى خارق العاده است.
و در مرحله چهارم موضوعات خبر دادن از اسرار نهانى مردم را مطرح مى کند، زیرا هر کس معمولا در زندگى فردى و شخصى خود، اسرارى دارد که دیگران از آن آگاه نیستند مسیح مى گوید: «من شما را از آنچه مى خورید و در خانه ها ذخیره مى کنید خبر مى دهم» (وَ أُنَبِّئُکُمْ بِما تَأْکُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ فِی بُیُوتِکُمْ).
و در پایان به تمام این چهار معجزه اشاره کرده مى گوید: «مسلما در اینها نشانه اى است براى شما اگر ایمان داشته باشید» و در جستجوى حقیقت باشید (إِنَّ فِی ذلِکَ لَآیَةً لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِینَ).
از مفاد آیه فوق و آیات مشابه آن استفاده مى شود که فرستادگان و اولیاى خدا به اذن او مى توانند به هنگام لزوم در جهان تکوین و آفرینش تصرف کنند و بر خلاف عادت و جریان طبیعى حوادثى به وجود آورند و این چیزى است بالاتر از ولایت تشریعى یعنى سرپرستى مردم که نام آن ولایت تکوینى است.
(آیه ۵۰)- این آیه نیز ادامه سخنان حضرت مسیح است، و در واقع بخشى از اهداف بعثت خود را شرح مى دهد مى گوید: «من آمدهام تورات را تصدیق کنم و مبانى و اصول آن را تحکیم بخشم» (وَ مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیَّ مِنَ التَّوْراةِ).
و نیز آمده ام تا پارهاى از چیزهایى که (بر اثر ظلم و گناه) بر شما تحریم شده بود (مانند ممنوع بودن گوشت شتر و پاره اى از چربی هاى حیوانات و بعضى از پرندگان و ماهی ها) بر شما حلال کنم» (وَ لِأُحِلَّ لَکُمْ بَعْضَ الَّذِی حُرِّمَ عَلَیْکُمْ).
سپس مى افزاید: «من نشانه اى از سوى پروردگارتان براى شما آورده ام» (وَ جِئْتُکُمْ بِآیَةٍ مِنْ رَبِّکُمْ).
و در پایان آیه چنین نتیجه گیرى مى کند: «بنابراین، از (مخالفت) خداوند بترسید و مرا اطاعت کنید» (فَاتَّقُوا اللَّهَ وَ أَطِیعُونِ).
(آیه ۵۱)- در این آیه، از زبان حضرت مسیح براى رفع هر گونه ابهام و اشتباه و براى این که تولد استثنایى او را دستاویزى براى الوهیت او قرار ندهند چنین نقل مى کند: «مسلما خداوند پروردگار من و پروردگار شماست، پس او را پرستش کنید (نه من و نه چیز دیگر را) این راه مستقیم است» راه توحید و یکتاپرستى نه راه شرک و دوگانه و چندگانه پرستى (إِنَّ اللَّهَ رَبِّی وَ رَبُّکُمْ فَاعْبُدُوهُ هذا صِراطٌ مُسْتَقِیمٌ).
در آیات دیگر قرآن نیز کرارا مى خوانیم که حضرت مسیح (ع) روى مسأله عبودیت و بندگى خود در پیشگاه خدا، تکیه مىفرمود، و بر خلاف آنچه در انجیل هاى تحریف یافته کنونى که از زبان مسیح (ع) نقل شده که او غالبا کلمه پدر را در باره خدا به کار مى برد قرآن مجید کلمه «رب» (پروردگار) و مانند آن را از او نقل مى کند که دلیلى است بر نهایت توجه او نسبت به مبارزه با شرک، و یا دعوى الوهیت حضرت مسیح و لذا تا زمانى که حضرت مسیح (ع) در میان مردم بود هیچ کس جرأت پیدا نکرد او را یکى از خدایان معرفى کند بلکه به اعتراف محققان مسیحى مسأله تثلیث و اعتقاد به خدایان سه گانه از قرن سوم میلادى پیدا شد.
(آیه ۵۲)- مطابق پیشگویى و بشارت موسى (ع)، جمعیت یهود قبل از آمدن عیسى (ع) منتظر ظهور او بودند اما هنگامى که ظاهر گشت و منافع نامشروع جمعى از منحرفان بنى اسرائیل به خطر افتاد، تنها گروه محدودى گرد مسیح (ع) را گرفتند آیه مى گوید: «هنگامى که عیسى (ع) احساس کفر (و مخالفت) از آنها کرد، گفت: چه کسانى یاور من به سوى خدا (براى تبلیغ آیین او) خواهند بود؟» (فَلَمَّا أَحَسَّ عِیسى مِنْهُمُ الْکُفْرَ قالَ مَنْ أَنْصارِی إِلَى اللَّهِ).
در اینجا تنها گروه اندکى به این دعوت پاسخ مثبت دادند، قرآن از این افراد پاک به عنوان «حواریون» نام برده است «حواریون (شاگردان ویژه مسیح) گفتند: ما یاوران (آیین) خدا هستیم، به او ایمان آوردیم و تو گواه باش که ما اسلام آورده و تسلیم آیین حق شده ایم» (قالَ الْحَوارِیُّونَ نَحْنُ أَنْصارُ اللَّهِ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ اشْهَدْ بِأَنَّا مُسْلِمُونَ).
حواریون براى اثبات اخلاص خود در پاسخ گفتند: ما یاوران خداییم و آیین او را یارى مى کنیم و نگفتند ما یاور توایم!
منبع: برگزیده تفسیر نمونه
